Ik keek vanaf mijn bureau de klas in. Ik legde rustig uit wat de functie was van een kernzin in een alinea. De meeste ogen keken me aan. Enkele blikken waren gericht in het boek, of naar buiten. Een aantal schichtige blikken ging naar Jens, die achterin zat. Om tijd te winnen, sprak ik de naam langzaam uit.
‘Jens…’ Gelukkig was Jens moeilijk los te rukken van iets wat zich onder de tafel afspeelde en antwoordde hij niet direct. Telefoon? Spelcomputer? Hij had er beide armen voor nodig en zijn ellebogen lagen op zijn knieën. Spelcomputer. Wat voor straf? Eerste les. Innemen? Wanneer kreeg hij hem dan weer terug? Mail van zijn ouders: ‘…beetje overdreven om hem gelijk zijn Playstation af te pakken. We snappen het wel, nieuwe docent, wil zich natuurlijk laten gelden. Jammer dat u net de verkeerde treft, Jens doet geen vlieg kwaad.’ Nee, ik zag het aan de ogen van de anderen en de reactie van de gast voor hem. Ik had wel de goede. Als ik Jens nu meteen aanpakte, dan had ik nergens meer last van. Maar dan moest ik hem wel goed aanpakken. Eerlijk, rechtvaardig, maar wel echt.
‘Wil je die playstation even bij me komen inleveren, Jens.’ Zo rustig mogelijk. Ik keek de andere kant op toen ik het zei en keek hem nu glimlachend aan. Gemeen.
‘Ja jongen!’ schreeuwde iemand uit de klas. Ik keek schreeuwer even goed aan. In de gaten houden. Iemand die wil dat Jens gepakt wordt. Iets te enthousiast.
‘Ik heb niks mevrouw.’ Nu keek ik Jens aan. Ik glimlachte niet meer.
‘Dan zou ik graag even willen weten waar je naar zat te staren daar beneden.’ De klas lachte voorzichtig.
Jens stond op en legde de spelcomputer op mijn bureau. Hij keek haar niet aan en vroeg niet eens wanneer hij hem terugkreeg. Van binnen deed ik een rondedansje.
Zonder daarvan iets aan de klas te laten merken, ging ik verder met de alinea en de kernzin.