Heeeele goedemorgen. Mijn laatste dag hier. 

Alles is ingepakt.

Geld voor taxi en tickets liggen klaar. 

Laatste keer dat ik deze weg loop. 

Ojeetje, ik word melancholisch. 

Evanida de Mayo. 

Rivadavia. 

Kijk nou! Obelisco. 

Wat een boel mensen. Iedereen vindt het een mooie plek. 

Waaaauw.

Ik wilde wel lachen, maar het ging niet zo goed. Want ik was nog in mijn melancholische bui. 

Nog even van deze lelijke molen. Ik snap echt niet wat iedereen hier zo mooi aan vindt. 

Deze Dali zag ik in het museum in Sao Paulo. En die wilde ik zo graag hebben. En nu vind ik hem in een boekwinkeltje.

Morgen moet je hier links. Oke. 

Nederland in de etalage. 

Noemie haalt de mercado leeg. 

En als dank krijg ik dit armbandje dat ze altijd om had en dat ik zo graag wilde hebben. 

Ja daar zitten ze ja. 

En een sigaret. 

En dan ga ik voor de laatste keer uit eten met de grappigste persoon van het land. 

Nee van de wereld. (Let op: de mogelijkheid op sarcasme bestaat)

Blij.

En dorst. Dus we delen helemaal niks vanavond. Nou ja, als het gaat om bier dan. 

‘Soy de San Telmo.’ ‘Nee, estoy en San Telmo.’ ‘Dat weet ik maar zo gaat het liedje niet.’