– oorspronkelijk gepost op 11-01-14 op schrijfboek.blogspot.nl

Gelezen in de Volkskrant: een kat komt als je hem roept voor het eten, maar ziet je niet als zijn baas. Een kat brengt zijn gevangen muis naar je toe, maar ziet je niet als zijn kitten. Hoe ziet jouw kat jou wel? Als een oudere wijze kat, die de beschikking heeft over de voedselvoorraden. Hij weet dus dat jij te vertrouwen bent als je hem roept voor eten en komt direct. En hij weet dat hij die muis niet alleen op moet peuzelen, maar moet delen met de andere poezen. De distributie van het voedsel over die andere poezen ligt bij jou. Dus hij brengt jou die muis.  

Als ik vanochtend mijn bed wil verschonen, blijft de poes gewoon liggen. Ik verwijder alles om hem heen, kussens, dekens, dekbedden, maar hij blijft stoïcijns op het stukje dekbed liggen waar hij steeds ligt, de afgelopen dagen.

“Ik moet het bed verschonen, poes,” mompel ik zogenaamd verontwaardigd.

‘Natuurlijk,’ denkt poes. ‘Dat hoef je mij niet uit te leggen, ik lig hier al drie dagen.’

Ik trek het dekbed waarop hij ligt een stukje mijn kant op.

Quasi-nonchalant verandert in een tikje geagiteerd. Een klauwtje met zijn rechterpoot.

Nog een keer trek ik kort aan zijn witte donzige ondergrondje.

Beledigd sprong hij van het bed af.

‘Ik dacht dat jij van de voedselvoorraden was…’ Hij geeuwt, terwijl hij vanaf de bovenste tree naar me gaat zitten kijken.

‘Die oude wijze katten,’ denkt hij. ‘hebben altijd het idee dat ze de baas zijn. Zijn ineens ook van de bebedding hier in huis.’

Als ik klaar ben met het bed, loop ik weer naar beneden. Poes zit intussen voor het raam. Hij kijkt de kamer in, recht naar zijn etensbak. Ik roep hem, maar hij kijkt niet. Niet direct. Hij blijft naar zijn etensbak staren.

Ik kijk nu ook. Ah leeg. Ik kijk poes weer aan. Die kijkt nu terug. ‘Oude wijze kat. Jaja. Dat oud kan ik zien ja,’ denkt hij. ‘Maar wijs?’