Dit moet er in mijn rugzak. Maar gelukkig nog even niet. 

Marloes vertelt vrolijk dat mijn Poek al wordt gedemoniseerd voor hij er woont. Fijn. 

Ik ga maar even wat verzekeringen regelen. 

Mooie foto. Ja, ik zit toch te wachten tot de verzekeringsmeneer klaar is met polissen schrijven dus ik twitter gewoon even. Heel lang. 

Dit is nu wat er bij mama komt te staan. Wat. Heeft. Een. Mens. Gigantisch. Veel. Spullen. 

Dit is ook wat hoor. Opgespaard in vele jaren. Waarom niet gewoon opgedronken, vraag je je af. Net als de andere flessen. Gelukkig is er een soort Leger de Heils voor halflege flessen. Fort Eerdmans. 

Hoe neem je een Poek mee? in drie stappen. 

Stap 1: Men zette het mandje klaar. 

Stap 2: Men zoeke de Poek. 

Poek. 

Yo, wake up mattie.

Stap 3: Men doet dit voorkomen alsof het in een wip gebeurd is. De Poek zit in het mandje. 

WAT?

NEEEEE.

Mee in de auto.

Poek is onblij. 

Bij Marloes mag Poek er weer uit. 

Hee, jij lijkt op mij. En je heet ook hetzelfde. 

Maar ik vind je doodeng dus blijf bij mij uit de buurt. 

Yo. Onflex. 

Dan maar even bier drinken met Marloes en Errie. 

Er is in het huis van Marloes haar ouders een luikje tussen de keuken en de eetkamer. 

ik mag blijven eten. Ik ben vooral gefascineerd door het luikje. 

Kijk, de pannen staan er ineens op. 

Marloes’ vader demonstreert het luikje. (En Marloes’ moeder ook, anders komen er geen pannen.)

Daar gaat ie. 

Spannend…

Gelukt. 

Marloes is dyslectisch. Ze heeft een mooi fotoboek gemaakt voor haar familie. Iedereen krijgt een boek. 

Dan ben ik ineens in dit cafe. Ik had even een autofoto kunnen maken, maar mijn ogen waren vertroebeld. De poes achterlaten was het moeilijkst tot nu toe aan die hele fokking reis. Ik heb er een klein gedichtje over geschreven. Natuurlijk.

Marcus is er ook. Zo leuk. We praten over lief en niet over leed. Want dat is er nauwelijks. Ook wel eens leuk. 

#selfie

Yo.