Ik kijk een beetje listig uit m’n augâh, maar dat komt omdat het Haags de moeder is van alle talen en ik met mn papa naar The All Blacks ga vandaag. Bereidt u voor op een heleboel sterkemannenfoto’s.

Ik werd opgehaald in de Tesla. Tuurlijk. We stegen niet op, maar reden gewoon weg. 

Dit zijn nog niet de sterke mannen natuurlijk. Dit is Kunst en Genoegen uit Leiden. Wereldkampioen op hun eigen gebied. 

Er waren zelfs schuiftrompetten. 

Ze waren wel erg grappig. 

Hier doen ze de Haka na.

Staan gewoon even die All Blacks in de zeik te nemen. 

Eenzaam trommelaartje. 

Kijk ze gaan.

Hij heb de leiding zeg maar. 

Hee daar zijn de sterke mannen. Ze zijn enorm groot. En ze gaan warming uppen.

De jongen die bij de training helpt staat met een stootkussen klaar en wordt gelanceerd. 

Hier staan de dutchies. Ze schijten zeven kleuren, vandaar dat ze allemaal een andere kleur broek hebben. 

Nee hoor, ze durven best wel. Met naïef enthousiasme trekken ze ten strijde. 

Ze doen hun uiterste best. 

Maar dit is gewoon oneerlijk. 

Check hoe groot ze zijn. 

Groot he, pap. 

Dan is het rust. In de rust gaan er twee meisjesteams rugbyen. Ook leuk.

Dit bijvoorbeeld. Is toch leuk? Die nummer 10 is ook een meisje. 

Ah, daar zijn mijn mannen weer. “Scheids mogen we?”

“Ja even wachten.”

“Of niet…”

De nr. 1 van Nederland, Castricum, mag het opnemen tegen de reuzen. 

Deze meneer heeft ook een plog.

Ik zou echt bang zijn. 

Check dit.

Die gasten bukken gewoon om met de schouders op dezelfde hoogte te komen. 

Het lukt ze best een beetje. Als Castricum ook maar een beetje aan meters wint, wordt het hele publiek gek. 

Maar meestal komt er één Nieuwzeelandse guy, die loopt zes man eruit, publiek lacht Castricum hardop uit en die guy legt de bal over de achterlijn. 

Dan moet Castricum weer even steun bij elkaar zoeken,

scoort er een Black,

en krijgt iedereen weer even wat te drinken.

Er wordt zoveel gedronken dat de spelers wel Spaanse dieren lijken. Sterven van de dorst.

En til op. 

Hoppa. 

De wedstrijd is afgelopen. 

En de shirts gaan uit. 

OMG

Tijd voor de haka. 

De echte. 

Ik kan niet zeggen dat ik hier niet van geniet. 

Klaar. 

Terug naar de Tesla. 

De handvatten schuiven naar buiten. 

Ik ben best blij. 

Achteruit kijken om achteruit te rijden? Zo passé.

Gewoon glazen dak he, in die auto. 

Open dak. 

Tijd voor koffie.

En lunch. Je ziet aan mn vaders gezicht dat het pas zijn ontbijt is. 

En dan even een borreltje in de tuin. Carolien is er ook en Wilbert. 

En Willem en Anne. 

En de meeuwen zitten natuurlijk op de loer. Vreten, denken ze. 

Deze bij is ook blij. 

Christina is er ook. 

Willem gaat sigaren zitten roken. 

Helemaal blij. 

Wat een familiefestijn vandaag. 

Ik zal niet te abrupt stoppen met de plog van vandaag. Ik kijk dit. En ik vind het heel fijn. Vooral  als Freek het heeft over de benodigdheden van succes. Vertrouwen en discipline. Het was precies wat ik probeer(de) aan mijn leerlingen duidelijk te maken. Zij die dachten dat ze het niet konden: vertrouwen dat je het kan. En zij die dachten dat ze het wel konden: oefenen totdat blijkt dat je het kan. Freek is niet zo heel erg de ouwe mopperkont. Ik vond het fragment met de Britse koordirigent Gareth Malone die probeert de vrouwen te leren zingen als een koor, het mooist.