Ik word wakker, sta op, loop naar beneden en tref dit aan. Overigens was het geen verrassing, want zo liet ik het gisteravond ook achter. Ik ben in een verwaarlozende modus. 

Op school kom ik Erik tegen. Hij zegt weer wat onliefs. Ik peper hem in dat ik over 57 dagen, 6 uur, 28 minuten en 57 seconden zijn postzegel voorgoed vaarwel zeg. Voor de rest word ik er een beetje treurig van, maar zo’n aftel-app heeft wel zo z’n voordelen. 

Het nakijkproces is nu doorgedrongen tot mijn dagelijkse werkzaamheden in de teamleiderskamer. 

Terwijl het frisbeeën weer is begonnen buiten. 

Om half drie heeft Marcel een verrassing voor me. Ik mag mee koffie schenken in de examenzaal. Hiep hoi! Nog één keer, want het zijn bijna de laatste examens. 

Op het bankje hoopt een kraai (is dit een kraai?) dat de vakantie langer dan 57 dagen op zich laat wachten. 

Koen! Hee, Koen! Zit niet zo serieus je Engels te maken joh!

Bart is het kwijt. 

Oke, de foto is van beroerde kwaliteit, maar ik moest het vastleggen. Sander heeft zijn voetbal meegenomen naar zijn examen. 

Ze zijn klaar! Een paar hebben nog Spaans, maar verder is er geen examen meer. Feest. En vakantie. 

Jeremy en Tom hebben daar niets mee te maken en kijken nog even hoeveel punten ze voor aardrijkskunde hebben gehaald. Dit is overigens voordat ze Engels nakeken, want Tom is hier heel rustig en gematigd blij. 

Ik ben weer thuis. Stemmen. 

Lange rij. 

Op zoek naar 5.9. Overigens is dit Laura’s #stemfie. Ik heb er geeneen gemaakt. 

Ik maak dit om te eten. 

En als toetje heb ik walnotenijs. Van de buurman. Die heeft namelijk geen vriezer. Dus of ik het ijs wilde hebben. En in plaats van dat ik zeg: Dankjewel, vraag ik: “Als ik soms iets voor je moet vriezeren dan hoor ik het wel.” Tuurlijk Jans. 

Poes gaat op de barricaden. Ja hoor eens Poes, nog één avondje. Morgen moet alles ingeleverd!