Even serieus: dit heb ik nog nooit gezien. Hoe de … weet mijn telefoon waar ik werk?

Daar neem ik even een glaasje ontbijt op om te verwerken. Vijf minuten geleden waren dit frambozen, komkommer, kiwi, havermout, lijnzaad, honing en kaneel. 

Weer eens even lesgeven. 4H leert argumenten analyseren. Ik wacht zoals je ziet tot ze het kunnen. En ik kan mijn sok zien, die niet zwart is. 

6V en 5H krijgen van mij examenvragen. Vooral 6V maakt me blij met hun antwoordjes op de vergelijkvraag. De leerlingen van 5H die er zijn, werken hard. Ik moet je zeggen dat dat me al verbaast. Je moet blij zijn met de kleine dingen in het leven.

Daarna is het calamiteitentijd. Maar omdat ik het goed oplos, vindt Bea het tijd voor een drankje. 

En een hapje. Daar gaan m’n goede voornemens weer.

Weet je hoe mooi mijn tas is met dat felroze op dat katoen? Oke laat maar.

Dit. Deze man is er trots op dat hij op dit vervoersmiddel zo soepel kan zwenken. En dat is logisch. Want het is supermoeilijk. Maar. Niemand wil dat kunnen. Want het staat ontzettend triest. Dus dan ben je trots op triest zijn. En dat is dan tot hier aan toe. Maar. Waarom precies neem je dan het stoffelijk overschot van je hond mee in een vuilniszak op schouder? Waarom?

Thuisgekomen. De vraagtekens staan nog boven mijn hoofd. Dat komt goed uit, want ik moet de administratie doen. 

En natuurlijk de ontlede zinnen van 3V nakijken. Ook al zo’n feest. Er komen weer spannender plogs aan. Ik beloof het. Nee. Ik hoop het. Ik moet er mee leven namelijk.