“Goeiemorgen. Ik zit bovenop je buik en ik ben achtenhalve kilo. Wil je me aaien?”

“Ah flex het werkt.”

“Beetje aan die kant nog…”

Bevroren brood smeren is vet moeilijk. Vooral als dat brood gevouwen in mijn vriezer heeft gezeten. 

Kijk. Mijn boterham gaat een hoekje om. Dus de kaas moet mee. 

Als ik bij school aankom, tref ik dit aan in de auto naast me. Ik kan daar zo intens kwaad om worden he. Neem dan geen hond.

Dan maar koffie om rustig te worden. In de Rotterdambeker. Die is van Jos. Ik app hem gelijk en vraag of ik vanmiddag langs mag komen. Hoog tijd om wat dingen voor ons feestje te regelen. (hoog tijd = hilarisch, want meestal begin ik pas twee weken van tevoren met regelen)

Ik moet surveilleren in het computerlokaal. Daar was het klimaat tropisch. Ik zet alle ramen open. Ik wil eigenlijk nog de leerlingen waarschuwen voor de zuurstof die het lokaal in gaat komen, maar ze zijn al aan het werk dus ik wil ze niet storen. 

Twee lessen later ga ik naar Jos. Bij Jos is de straat opgehoogd en vernieuwd en de bosjes van de gemeente zijn weggehaald. En daarmee ook zijn schutting. En zijn heg. Om de buurtkinderen er toch van te weerhouden zijn tuin binnen te stormen, heeft Jos prikkelplanten neergezet.

Dat zwarte stipje is een vliegtuigje met zo’n sleep erachter. We konden niet lezen wat erop stond, dus ik heb geen ‘ja, ik wil’ kunnen zeggen.

Hee die is er ook weer. Karin bedoel ik, niet de fles wijn.

Ja jongens het is hier gezellig. #werkoverleg

Nou ik heb het best naar mn zin. Dj geregeld, facebookpagina komt eraan. Dit wordt wat.

En thuis op de bank. Ik maak veel #selfies want dit zijn de laatste dagen met mooi haar. 

En Laura is er weer op facetime!