Ik ben geen fan van ruilen. Kleren ruilen, bij die servicebalie gaan staan en zeggen dat je iets terug komt brengen, vind ik geen pretje.

Ik hoorde deze week dat steeds meer vrouwen een kledingstuk kopen, een avond aandoen met het kaartje er nog aan en dan het stuk weer terugbrengen naar de winkel. Gratis en voor niets een nieuwe outfit aangehad.

In tijden van crisis en groeiende anonimiteit best wel logisch.

En dat is het enige fijne van kleding ruilen. Dat je geld, waarvan je al dacht dat je het had uitgegeven, terugkrijgt. Geld scheppen, noemen Laura en ik dat al sinds we economie kregen van Letterboom in 6vwo.

Vandaag ging ik geld scheppen.

Bij de Primark.

En ik kan niet zeggen dat ik er niet zenuwachtig over was. Ik vond het doodeng. Niet alleen omdat ik er nou eenmaal geen fan van ben, en ik straks weer met klotsende oksels bij die servicebalie zou staan, maar ook omdat ik de gratis-outfit-truc had uitgehaald en ik bang was om met mijn nieuwe uitdaging in mijn achterhoofd een enorme kat-op-spek-bindt-actie te gaan plegen in de een winkel als de Primark.

Ik liep met denkbeeldige oogkleppen en de eerdergenoemde zeiknatte oksels de winkel door, zo snel mogelijk naar de roltrap. Ik probeerde niet naar de bordjes te kijken die riepen:  ‘5 euro’ en ‘zo weinig geld, dat het toch bijna gratis is’. Maar mijn oog werd getrokken naar een rek vol zwarte hemdjes met lovertjes en glittertjes op de bandjes. Het hemdje dat ik twee weken geleden, 2 januari, mijn laatste shopdag, had gezien, had willen kopen en wat ik niet meer kon vinden in mijn maat.

Wat ik vorige week had gepast, was niet meer in mijn maat, hier hing ie, met 49 vriendjes allemaal in mijn maat en ook nog eens afgeprijsd naar 5 euro. Er was geen vezel in mijn hersenpan die dacht dat ik die zou laten hangen.

En toch is dat gebeurd.

Hoe ik het gedaan heb, is mij zelf ook nog volslagen onduidelijk, maar ik ben de roltrap opgegaan, heb zwetend en wel die kleren geruild, kreeg 39 euro in mijn handen gedrukt en een vriendelijke glimlach van de mevrouw achter de kassa die mij op mijn woord geloofde, maar ik dacht enkel en alleen nog maar aan het zwarte hemdje van vijf euro.

De roltrap weer af, denkend aan de afgang die het zou zijn voor mij tegenover al die mensen die vanaf het begin al niet geloofden dat ik 365 dagen zonder shoppen zou kunnen.

Maar ruilen mag, klonk het in mijn hoofd.

En dit hemdje had je vorige week gekocht áls het er was geweest.

Ik ben nog even wezen kijken, heb het aangeraakt en voorgehouden. Maar ik heb het niet gedaan.

De uitdaging is begonnen.