Weet je wat het was,

echt heel vroeg

dat was het.

Ik ging nog een keertje terug naar Zoetermeer, alwaar deze mannen voor kwamen rijden. 

Zij laadden alles in. 

Hij keek met lede ogen toe. 

Hij bleef lekker zitten.

Ze gingen maar door. Dat past nooit in de auto, dacht ik nog. 

Maar het lukte hen wel. En de hond gaf het op. 

Dit was ooit mijn kamer. 

Toen plakte ik dit op de deur. Deze foto had een geschiedenis. Dus ik nam hem mee. 

Ze gingen weer uitladen. Die gasten. 

Hij had weer zijn gebruikelijke houding aangenomen. Als hij kon, had ie een veto uitgesproken. 

Ik keek wat na tussen de dozen. Je moet toch wat.