Ik loop naar de auto. Altijd weer een wonder dat het ’s ochtends gelukt is. Op tijd.

Theetje mee. Nagels gelakt. Ik verbaas mezelf weer.

Jahoor, een fietser steekt plotseling over. Tas vliegt door de auto. Ik haat dat zo, hè.

Zo. Dat is beter. In ’t gareel jij.

Kijk nou hoe schattig. 

Je ziet niet dat ik maar vijf uur geslapen heb.

Het is weer een berg aan het worden. Dit moet allemaal nog gedaan. 

Na een lesje 4V nog even een dyslexietestje. Ik kan die non-woorden dromen intussen.

Ja natuuuuurlijk. We staan weer stil. Want er valt een druppel.

Zo. Olivia Pope en ik. En verder niks.