Het is januari, het is grijs, je zit binnen en je weet niet hoe lang het nog gaat duren. En dat is klote. Ik schrijf je vanuit een andere januari, een januari waar de zon schijnt, het kwik de 41 graden aantikt, waar mensen op terrassen zitten en waar mijn leven weer vormen aanneemt van de januari van twee jaar geleden. Hoe lang dit duurt, daar heb ik geen idee van. Ik schrijf dit niet om je jaloers te maken. Maar om je even mee te nemen naar een andere plek op aarde, waar dit nu even waarheid is. Misschien is het in juli weer waarheid op jouw plek, maar nu het daar klote is, kom dan even mee met mij. Ik deel een paar fragmenten uit mijn dagboek van de afgelopen weken.

23 november 2021

Bepakt met drie ingevulde formulieren, een negatieve PCR-test en twee prikken, zo mag ik eindelijk ‘naar huis’, mijn huis in Buenos Aires. Een paspoort is niet voldoende meer. Maar, en dat moet ook gezegd, de ene ramp verdringt de andere. Waren we sinds 9/11 bang voor shampoo in grote flessen en werd de nagelknipper nog verantwoordelijk gehouden voor een mogelijk steekincident, intussen hebben we de grootste belangen bij het weren van bacteriën en is er geen haan die kraait naar mijn aluminium haaknaald of tube zonnebrandcreme. ‘Nee hoor die hoeven niet in een zakje.’ Allemaal in koor: ‘Tuuuuuuurlijk.’ Jarenlang werd de lijst met verboden zaken langer en langer, mocht er minder mee op een vlucht, tegenwoordig moet je verplicht vijftien mondkapjes mee, een zelftest en een fles handgel. Mijn rugtasje was al halfvol. De rest van koffer en rugtas werd opgevuld met chocoladeletters, kruidnoten en sinterklaascadeaus van opa’s en oma’s voor mijn kleuters die intussen geen kleuters meer zijn. En ook niet meer míjn kleuters. Er is een hoop gebeurd in twee rare jaren. 

Oscar haalt me op. Hij rent de auto uit, met gespreide armen. Die heeft hij ook wel nodig, want er is intussen 15 kilo meer Juana dan vorig jaar. 
‘Juana waar zat je nou al die tijd? Gevangen in dat natte land daar boven?’ 
In de auto draait hij de radio uit. Met zijn vinger en duim nog om het knopje, kijkt ie me aan. ‘Of wil je weten hoe het er voor staat met het land?’ 
Ik schud mijn hoofd. ‘Dat heeft geen zin, dat is morgen weer anders.’
‘Klopt,’ knikt hij. Hij laat de radio uit. Daar gaan we. 
‘Ik hoorde dat er rellen waren in Rotterdam?’ Blijkbaar gaan we over op de wereldproblematiek. Hij lacht om mijn gezicht en begint dan met de echt belangrijke zaken. Om de beurt gaat hij zijn familieleden langs, daarna somt hij de gidsen op en hier en daar nog een hilarisch verhaal dat ik al ken, omdat hij nu eenmaal altijd hetzelfde vertelt. 

26 november 2021

Vandaag pak ik een bus naar Caballito en ga zitten schrijven in een eetcafé, waar obers in zwart wit de opgeklopte melk aan mijn tafel uit een melkkannetje schenken. Ik gebruik voor het eerst sinds anderhalf jaar mijn OV-kaart weer, ga in de metro netjes opzij voor de mensen die, ‘permisoo’, vragen of ze er langs mogen, probeer tegen beter weten in de 9 de julio over te steken binnen de tijd dat de stoplichten op groen staan, wacht veel te lang in een rijtje op bus 140 en dender, zittend op het achterste stoeltje, over Cordoba weer terug naar huis. Ik ben er weer. 

27 november 2021

Ik maak met Guillermo op stoep voor mercado San Telmo een fles wijn soldaat. Hij rookt zijn shag en lacht me uit. ‘Als jullie uit Nederland terugkomen, zijn jullie zo gefixeerd op alles nu meteen en precies zoals je het in gedachten hebt. Zo werkt het gewoon niet.’ Ik weet het, ik weet het allang. Dingen kosten hier behalve geld vooral veel tijd. 

‘Ik weet niet Guille, ik was even aan t wennen, ik ben even drie dagen op zoek geweest naar mijn innerlijke Argentijn.’ 

‘Pff, Juana, wat doe je dramatisch,’ lacht Guille. ‘Het kan aan mij liggen, maar volgens mij heb je die innerlijke Argentijn allang gevonden.’ 

We bespreken het welzijn van onze families, zijn man en onze vrienden en de mentale uitdagingen van onszelf. We hebben het urenlang geen seconde over ons werk. Er komen af en toe vriendinnen en vrienden van hem bij zitten. We proberen een paar keer Nederlands te praten, maar er al teveel wijn in gegaan. 

Guille sleept me na enkele flessen mee naar een hoek van een straat waar halve liter gin-tonics voor een slordige twee euro over de toonbank gaan. Hij trekt een gezicht als hij de eerste teug door het rietje trekt. ‘Oeh beetje veel gin.’ Er is een meisje techno aan het draaien en ja, we zijn buiten en met weinig, dus we kunnen nog lekker dansen ook.  

Ik stap in een taxi naar huis, het raam is open en mijn haar wappert. Links schiet het enorme Congreso aan me voorbij. 

28 november 2021

De volgende dag vertrek ik als een rechtgeaarde Argentijnse met mijn brakke hoofd richting Nordelta voor een zondagse lunch. Op zondag luncht een Argentijn nu eenmaal met zijn familie liefst buiten de stad. Vanuit de trein zie ik in huizen oude mannetjes uit stoelen gehesen worden en schoonmoeders in auto’s worden gepropt. Hanneke haalt me op van het station, ik heb schoenzetsnoep in m’n tas en een chocoladeletter, zodat haar dochter van vijf kan blijven geloven dat die ouwe Klaas met paard en mijter nog even een ommetje over de Atlantische Oceaan heeft gemaakt vannacht. Die dochter kijkt het Sinterklaasjournaal als wij samen thee drinken en intussen even de stand van zaken doornemen. Dat betekent de stand van zaken bij de mensen die we allebei kennen. De stand van het land, daar gaan we niet aan beginnen. Is ook niet nodig, want Hanneke vat hem in één zinnetje samen. ‘Ik denk bij elke prijs: komma twee plaatsen naar links voor de officiële koers, delen door twee als je in euro’s verdient.’ 

Als ik ’s avonds terugga, sta ik op het station weer een tijdje op de bus te wachten. Het regent, het regent hard. Ik ben erop voorbereid met mijn regenjas en laarsjes, maar het kleine vrouwtje achter me in de rij heeft alleen haar paraplu. En ook deze bus, de 55, laat behoorlijk lang op zich wachten. ‘Stond jij er al lang?’ stelt ze de standaardvraag bij een bushalte. Even samen inschatten hoe lang de bus al niet gekomen is en hoeveel kans er dus is dat ie binnen twee minuten aan komt rijden. En dan gewoon voorbij gaan aan het idee dat het helemaal niks zegt, hoe lang hij niet is geweest, want daar trekt de bus zich vrij weinig van aan. ‘Ik sta er intussen een kwartier,’ beaam ik. ‘Ik snap er niks van,’ zegt ze opgewonden. Dat kan ik me nauwelijks voorstellen, ik begrijp het volkomen en ik woon hier nog niet eens vijf jaar. Na nog eens tien minuten door en door nat te zijn geregend, komt de 55 aanrijden. Ik draai me om. ‘Eindelijk!’ lachen we samen. 

‘Snel snel,’ roept de buschauffeur. We hoeven de, omgerekend, 20 cent niet te betalen, omdat hij haast heeft. Omdat ik er niet vanuit ga dat hij wordt gekort op zijn inkomen als hij later binnenkomt dan in een denkbeeldig horario staat aangegeven, vermoed ik dat hij dan dus vrouw en kinderen beloofd heeft vanavond met het eten thuis te zijn en zelf ook klaar is met deze dag. Als we zitten, kijkt de vrouw me nog eens verlekkerd aan. Ja mevrouw, we hebben ook altijd geluk, wij.

6 december 2021

Op maandagavond appte Natascha mij de woorden die mij direct terug brachten in het leven van januari 2020, ons nog van geen virus bewust. ‘Even een vraagje’ verschijnt er in mijn whatsapp. En ik lach als ik er zelf onbewust al achter aan denk: ‘Wil je morgen een tour doen?’ Belachelijk, dat het zo zit ingebakken. Maar er zijn geen tours, nog nauwelijks Nederlandse toeristen en als ze al iemand nodig heeft, dan vraagt ze nu echt niet mij… Ik kan mijn ogen dan ook niet geloven als die vraag er toch daadwerkelijk op volgt. Of ik een tour wil doen. Morgen. Ik schrik ervan. Wat als ik niks meer weet. Of als de stad een chaos is en ik niet kan bedenken waar we naartoe moeten rijden en op welke manier. Of… en dat is de grootste angst, wat als ik het straks niet meer leuk vind? Wat zegt dat dan over die tijd dat ik het met het grootste enthousiasme heb gedaan? Wat zegt dat over wat ik nu ben geworden en wat moet ik voortaan hier doen? 

Ik geef me na een aantal kutsmoezen gewonnen en maak grappen met Natas over dat ik niet meer zou weten wat ik moet vertellen. ‘Maradona wie was dat ook alweer? Dat was toch die van ‘don’t cry for me…’?’ ‘Ja die van het casa Rosada ja, op het balkon.’ Ik repeteer snel, 1811, 1816, 1955, 1976… Ik denk, eerlijk gezegd, dat het nog wel moet lukken.

En daar sta ik weer, op het beginplein, uit te leggen wat het standbeeld van San Martin daar staat te wijzen. Daar kan ik weer opbouwen wat er tussen de Engelsen en Argentijnen speelt sinds jaar en dag. En daar, op het midden van mijn tour, stel ik de vraag wanneer nou eigenlijk Maradona scoorde met de hand van god. En ik zie precies zoals ‘vroeger’ de ogen oplichten achter hun zonnebrilletjes. ‘En het was tegen Engeland!’ roept de man uit, alsof hij ineens begrepen heeft hoe de relativiteitstheorie in elkaar zit. Voldaan ga ik naar huis. Dit is echt wat ik het aller- allerleukste vind.

24 december 2021

Ik vier kerst bij Natascha en haar familie, lekker traditioneel Argentijns met alle ouders en schoonouders in de tuin, je kunt ook in het zwembad, allerlei voorgerechten, veel wijn, vlees en ijs. Daarna komt dan de brindis (de toost op het nieuwe jaar) met een pan dulce, champagne en feliz navidad. En de kinderen duiken ineens onder de boom omdat papa Noël is langs geweest. Om middernacht is er dan vuurwerk. 

Maar de kinderen zijn wel hyper en moe en dus besluit Natas alles naar voren te halen, de toost, de cadeaus, het brood. Waardoor ik dus om 23:45 de deur uitga om een taxi aan te houden, niet heel handig want elke taxichauffeur zit thuis temidden van zijn ouders, schoonouders, de kinderen en de honden op die brindis te wachten. 

Ik ga dus vast een eindje op weg. Binnen tweehonderd meter komt er ineens een taxi de hoek omrijden, jongen van een jaar of 25 achter het stuur, zijn lampje staat aan, ik steek m’n hand op en nog voordat ik goed en wel ‘buenas noches, hoe gaat het ermee, gaat het goed, met mij ook, dankje’ heb gerateld, zoals het nu eenmaal hoort, roep ik vooral dat ik dit niet kan geloven.

Hij kijkt om en ik zie aan zijn ogen dat hij lacht, achter zijn mondkap. ‘Ik ben je kerstcadeau, mevrouw,’ zegt ie. Ik heb ook altijd geluk. 

Waardoor ik dus wel om 0:00, op het moment dat het vuurwerk losbarst, bij deze jongen in de auto zit, ‘nee hij was niet het huis uitgezet,’ ‘nee hij voelde zich niet alleen op de wereld,’ ‘nee, hij wilde gewoon werken’, en ik dus maar ‘feliz navidad’ zeg. Hij schatert. ‘Feliz navidad, ook voor je familie en ouders en vrienden en alvast een heel goed jaar.’ 

31 december 2021

Het hele taxiverhaal herhaalt zich als ik op Oudejaarsavond bewapend met twee flessen champagne op weg ben naar Peter en Guille. Vorig jaar om deze tijd dachten we nog echt dat 2020 een eenmalig kutjaar was. Ik moet er om lachen. In het portiek van een van de panden zie ik een man zitten met een jongetje van een jaar of drie. De man vraagt aan het langskomende publiek of hij nog wat losgeld van ze kan krijgen. Als hij wat krijgt, wenst hij een gelukkig nieuwjaar. Ik prevel in het Nederlands achter mijn mondkap een heel gelukkig nieuwjaar, in elk geval gelukkiger dan deze situatie, vooral voor de kleine. Ik wacht verder tot er een vrije taxi langskomt, maar het is een uitzichtloze situatie. Als ik naar de grond kijk, zie ik een kakkerlak ter grote van mijn wijsvinger over de straatstenen naar een vuilniscontainer rennen. Ook hij is te laat voor zijn feestje. Voor hem prevel ik een kort nieuwjaar. Liefst niet langer dan een uur. Dan stopt er een taxi voor mijn neus en daar stapt een mevrouw net uit. Het is niet te geloven. Ik heb daadwerkelijk altijd geluk.

Nogmaals: jaloers? Dat is mijn bedoeling niet. Ik ben ook jaloers en jaloers geweest. Als ik het klote heb, heeft altijd wel iemand het fijn, dus daar sta ik liever niet al te lang bij stil. Maar even ergens anders zijn, als je je eigen huis nu wel een even gezien hebt, dát heb ik hopelijk even voor je kunnen regelen. Tot gauw.