Afgelopen weekend was het 2 maart. Dat betekent dat ik intussen al twee maanden niet geshopt heb. Geen kleding, geen schoenen, geen tassen, geen sjaaltjes. Toen ik het van de week trots aan iemand vertelde, zei ze: ‘ja, nog tien maanden te gaan.’

Zo zie ik het niet eens. Ik heb heus wel eens dat ik denk: nu had ik graag even willen shoppen. Lekker een beetje door de stad lopen en mijn geld uitgeven aan een mooi jasje. Ik heb al bedacht dat ik volgend jaar echt een mooi paar laarzen wil. Ik heb ze al helemaal in mijn hoofd. Maar dat heb ik altijd wel. Ik heb nog niet een keer gehad, dat ik een bepaald item zo graag wilde hebben, dat ik gek werd als ik het niet kocht. Integendeel. Alles wat ik voorbij zie komen op m’n banners of in de etalages mag ik sowieso niet kopen. Dus ik kijk er rustig naar en het trekt me helemaal niet. Ik haal er zelfs inspiratie uit voor mijn eigen outfits.

 Ik heb al eerder gezegd, dat ik elke week een nieuwe opdracht krijg van de website van freefashionchallenge.com. De opdrachten gaan van foto’s maken van je kleidng tot opschrijven van complimenten over je outfits en zelfs naar heel existentiele vragen als: waarom doe je dit?

In week 2 kwam de foto-opdracht. Dus kwamen er foto’s van mijn kledingkast. En er moeten ook foto’s komen van mij in mijn outfits, maar die moet ik nog maken. De foto’s dan.

Ik moest een buddy zoeken in week 3. Dat heb ik niet echt gedaan, maar het is ook niet echt nodig. Het is juist leuker om te vertellen aan mensen dat je een jaar niet shopt als zijzelf dat nooit zouden doen.

Een groot deel van mijn vrienden gelooft niet eens dat ik het kan. Aan het eind van het jaar heb ik een paar honderd euro bespaard, een goed gevoel gekregen over mijn eigen wilskracht, een creatieve geest onwikkeld. En ik heb drie kratjes bier, een etentje en een kledingstuk naar keuze in het vooruitzicht. Want dan win ik ook vijf weddenschappen. Twee daarvan win ik al op de helft van het jaar, omdat er twee vrienden zijn die zelfs niet geloven dat ik het tot augustus red. Dat maakt me niet onzeker, dat maakt me juist gedreven om het voor elkaar te krijgen. Wie (nog) meer wil bieden, mag zich opgeven. 

In week 4 moest ik het fijne gevoel vastleggen dat er bij komt kijken als je een compliment krijgt over een item dat je al jaren in de kast hebt hangen. Het fijne aan leerlingen is wel dat ze lekker eerlijk zijn. Laatst vroeg een van de jongens uit 5V toen ik mijn  mooie wollen vest droeg, waarom ik vandaag een badjas aanhad… Maar ik mag niet klagen. Hoewel ik vaak gewoon in het zwart gekleed ga, zeggen leerlingen toch dat ik er ‘zo mooimeid uitzie.’ Dat neem ik dan maar op in het complimentenrijtje. 

Ik vraag me dus sterk of ik na dit jaar dan ook minder ga shoppen. Ik vind het al bijzonder dat ik het niet zo erg mis. Ik moet er wel bij zeggen dat ik dus soms andere dingen koop, schrijfboekjes, bodylotion, kaarsen en schaaltjes, maar in principe heb ik nog geen ontwenningsverschijnselen. Misschien dat na ik na dit jaar echt het gevoel heb, dat het niet meer zo nodig hoeft, nieuwe kleren kopen.